PARIS

Op de terreinen en op straat, hebben de Verdringers een doel: dat iedereen dezelfde kansen krijgt om vertrouwd te worden met voetbal, zich handhaven, en zelfs in deze sport erkend te worden.

Kind van de jaren 80, herinnert zich Cécile Chartrain van haar jaren in de voetbalploeg van haar dorp: « Dat ging nogal goed, zelfs als ik soms de indruk had dat men naar mij keek als een UFO. » Met 7 jaar is dit sportieve meisje niet bang de tegenstanders uit te dagen die beweren: Ah, ah, ze hebben een meisje, we gaan ze inmaken! Met 12, op het einde van een match, waarin ze zojuist een mooi doel geplaatst heeft, vraagt een man haar naar haar naam. « Aaah, Cécile dat is een mooie voornaam », antwoordt hij. « Dezelfde als mijn vrouw. ! Maar Cécile is geen voornaam voor iemand die wil voetballen! Het is een voornaam om te leren dansen of een andere meer sierlijk sport uit te oefenen ». Wanneer ze puber wordt, deelt ze gedurende enkele maanden niet meer de kleedkamer van haar ploeg. Het is haar laatste seizoen in de jongensploeg. « Met 13 jaar was het gedaan, en dat werd helemaal niet met haar besproken. Ik had erover horen spreken, maar noch mijn ouders, noch de opvoeders hebben de tijd genomen om mij in te lichten. De laatste dag van het seizoen, zijn ze een glas gaan drinken, mijn vader was er ook bij. En ik ben alleen in de wagen gebleven om te wenen. »

Jaren later is Cécile bewust geworden van de seksistische mechanismes die haar in haar progressie geremd hebben. Ze begint opnieuw met het voetbal als volwassene en is in 2012 mede-stichter van de vereniging « Les Dégommeuses »(De verdringers). Twee keer per week, zijn ze een veertigtal die samenkomen in het stadion Louis Lumière, in Parijs, om te trainen en aan wedstrijden deel te nemen.

Buiten het leven met hun ploeg op het terrein, strijden de Verdringers om de wereld van het voetbal meer inclusief en solidair te maken. Ze strijden tegen discriminatie in het sportmilieu, in het bijzonder tegen het racisme, seksisme en de afkeer tegenover de LBTI. Dit in tegenstelling tot wat er in de VS gebeurt, waar de nationale aanvalster Megan Rapinoe, kennelijk homoseksueel gevaloriseerd wordt   als vrouwelijke atlete en feminist, die haar politieke woorden op zich neemt; Frankrijk schijnt haar speelsters nog in een te effen hetero-genormd juk te plaatsen: ‘de enige speelsters die door de clubs of de FFF (Fédération française du football) naar voren gebracht worden, zijn degenen met lang haar, make-up en een look die overeenkomt met de standaards van de vrouwelijkheid’.      

(…………………..)

Fotobijschrift : Februari 2019. De ploeg van de Verdringers ontspant zich rond een glas bier in een bar van de wijk van het 20ste arrondissement in Parijs. Jessica Bilo is heel vroeg met het voetbal in Centraal-Afrika begonnen, land dat ze toen ze 13 jaar oud was, wegens de oorlog heeft moeten vluchten. « Het hardste was niet in Franrijk te komen, maar wel er te leven. Je bent er soms meer bekeken omdat je een geïmmigreerde bent als omdat je een mens bent.  Nog een geluk dat de Verdringers daar zijn! Ik heb de indruk niet helemaal alleen op de wereld te zijn, er is een collectief dat mij als een kring omringt. Dit doet ontzettend veel goed en geeft de kracht, elke dag verder te doen ».