BRUSSEL
Het aanbod aan recreatief voetbal wordt steeds groter. In de Belgian Bright Football League (BBFL) spelen vandaag de dag 39 vrouwenteams, tegenover aanvankelijk, in 2013, slechts 6. Hun motto? Play For Fun.
Elke woensdag spelen de Red Cougs op een terrein in Wezembeek-Oppem. Oorspronkelijk verwees de naam naar de leeftijd van de oprichtsters, die zijn beginnen te spelen toe ze bijna dertig waren.
In de kleedkamer wordt zowel Frans als Engels gesproken, maar ook Nederlands, Spaans en Italiaans. Lola en Laurence doen de nabespreking van hun laatste wedstrijd. Behalve hun blonde haar en hun passie voor voetbal hebben beide teamgenotes op het eerste gezicht niet veel gemeen. Deze diversiteit is het uithangbord van de Red Cougs sinds de oprichting in 2014.
Al een paar seizoenen lang zijn de Red Cougs het gewoon een bijrol te spelen in de BBFL, maar voor 2019 is het doel duidelijk: de cup winnen!
Als eerste van hun groep bereiken de Red Cougs de finale van het kampioenschap, tegen de White Walkers, op 4 mei 2019. Het publiek wedt er driftig op los. De WiWa bestaat uit de grootste talenten, die twee jaar geleden zijn aangeworven bij de beste teams van de BBFL. Terwijl de Red Cougs een historisch, solide team zijn.
Het is koud en winderig.
Maar de vrouwen zijn vastbesloten. WiWa opent de score, en de tegenstander maakt gelijk voor de rust. De Red Cougs scoren een tweede keer, maar het doelpunt wordt afgekeurd. Iedereen maakt zich op voor verlengingen. Dat is buiten de snelheid van Virginie Verdin gerekend die profiteert van de rebound na een redding van die andere Virginie – Nguyen Houang, doelvrouw van de Red Cougs – en op een paar seconden van het einde velt Verdin het vonnis. De Red Cougs moeten opnieuw het hoofd buigen.
Ondanks de enorme teleurstelling vieren de speelster het seizoenseinde op waardige wijze. De volgende dag regent het berichten in de Whatsappgroep van het team: nog een dikke merci, meiden, voor deze match en dit seizoen! Het geluk was niet met ons, maar wij verdienden evenzeer om te winnen. We gaan door en eens zullen wij deze cup halen!
Elk seizoen krijgt het team er nieuwe speelsters bij die nieuwsgierig zijn naar of gepassioneerd door voetbal. Diane, die dokter is, heeft nood aan een wekelijkse stevige dosis frisse lucht. Oriane speelt al een paar jaar in de verdediging en geniet van haar avonden met haar vriendinnen, naast een goed gevuld gezinsleven. Ze is voetbalfan, en is beginnen te spelen op haar vijfentwintigste na een mislukking in haar jeugd. “Ik heb een stage gedaan als enig meisje. Aan het einde van de week was er een toonmoment waarbij ik me niet op mijn gemak voelde, omdat ik de indruk had dat men mij scheef bekeek. Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik niet meer zeker wist of ik wilde voetballen. Terwijl mijn vader gemotiveerd was om me in te schrijven en al mijn eerste voetbalschoenen met noppen had gekocht.”
Cecilia is bij de Red Cougs gekomen na een zeer korte passage bij een gemengd zaalvoetbalteam. “Om te kunnen spelen, hadden ze minimaal één vrouw nodig. Het initiatief was opgezet als inclusief, maar in feite was het nog erger. Een goal van een meisje telde dubbel omdat “ze zwakker zijn”. En verder was er de “meisjespositie”, andere plaatsen kwamen niet aan bod. Als er vijf meisjes op training waren, was er maximaal één die mocht spelen. We maakten geen enkele vordering.”
Op 4 mei 2019 spelen de Red Cougs op het veld van FC Irlande (Oudergem) tegen de White Walkers in de finale van het BBFL-kampioenschap. Davina Philtjens, die voor het nationale team, de Red Flames, speelt, geeft de aftrap.
1. Toutes ensemble, toutes ensemble, RED COUGS !, roepen de speelsters voor elke match. Delphine : «In voetbal hou ik van de adrenaline. Daardoor komt er van alles vrij. De verhouding tot je lichaam is ook een belangrijk element. Over het algemeen raken we elkaar weinig aan in de maatschappij. In het voetbal komen we samen voor de beginkreet, slaan we in elkaars handen, vallen we in elkaars armen na een doelpunt. Zo stroomt er heel wat energie rond.”
2. Voor de wedstrijd ontspannen de Red Cougs in de kleedkamer. De motto’s van het team zijn precisie, concentratie, determinatie, maar vooral plezier in samen iets opbouwen en van het moment profiteren.
3. In de derde helft komen de Red Cougs graag samen in de buvette van de club in Wezembeek-Oppem voor een paar genoeglijke momenten buiten de lijnen. Voor veel speelster is dat één keer per week een welkome onderbreking in een druk leven.
4. Justine, één van de beste aanvalsters van het kampioenschap, discussieert met Maria, de aanvoerster van de Red Cougs. Het seizoen vordert en Justine wil de goede rangschikking van de Red Cougs behouden. “Na een match ga ik nooit slapen voor 1u30; ik zit met te veel adrenaline! Ik wil gemotiveerde mensen in het team. Ik ben impulsief
