DELHI HUTUP KHUNTI
Ieder vroege morgen, sluipen schaduwen door het donker Indische platteland. De zon komt nog niet op, dat de meisjes en tieners al gaan voetballen. Ze lopen en dribbelen, blootsvoets, met schoenen met noppen, met tongs of sandaaltjes vol gaten, op het oneffen terrein van het dorp.
Indië is geen land waar er voetbalstars geboren worden. De grote namen van de sportwereld worden door cricketspelers gedragen. Maar dat belet niet de meisjes van Jharkhand gepassioneerd en gemotiveerd te zijn door een fysieke training: in deze landelijke staat, is de sportcultuur, zoals hockey of voetbal goed verankerd. Ze kan zelfs helpen de meisjes te bevrijden van het juk waarin ze door maatschappij, familie en gemeenschap omgesloten worden.
De uitdagingenzijn talrijk in deze streek: armoede, alcoholisme, huishoudelijk geweld, Naxalitische guerilla. Jharkhand is ook een van de Indische staten die het meest door de vroegtijdige huwelijken, tienerzwangerschap en kinderhandel getroffen is. De trein die Ranchi met Delhi verbindt, een reis van ongeveer 22 uur, is een van de treinen die het meest door de mensenhandelaars gebruikt wordt om hun slachtoffers naar de hoofdstad te vervoeren.
De jonge meisjes, afkomstig van tribale gemeenschappen zijn gekend als goede en gehoorzame werksters, en zijn meestal in de grote steden van het land gestuurd als huispersoneel; daar zijn ze dikwijls fysiek misbruik en seksueel uitgebuit.
De NGO’s steunen zich op voetbal om de tieners in te lichten over de uitdagingen die zij zullen kennen, hen helpen hun autonomie te nemen, naar school terug te keren, hen uit de armoedecirkel te halen. Degenen die spelen hebben meer vertrouwen in zichzelf, kunnen op hun ploeg tellen, bevoegdheden opdoen, beseffen hoe opvoeding belangrijk is en andere jongeren eraan aanzetten. Het is het geval van Rinky, die er plezier in kreeg : ze heeft begrepen dat een andere weg mogelijk was dan degene die door haar ouders verzekerd was, en vlug dacht ze het dorp te verlaten om naar een buitenlandse universiteit te gaan. Of van Rahi, die voetbal beschouwt als een middel haar fysieke conditie te verbeteren en een stabiele loopbaan bij de politie te kunnen hebben, dit in een streek waar de werkopportuniteiten zwak blijven. Beiden, naast het voetbalspel, hebben ervoor gekozen hun passie aan de jongste onder hen over te maken.
Voor de verbetering van het leven van de tieners, is de mobilisatie van de mannen noodzakelijk, om uit de vicieuze cirkel, die door een patriarchale maatschappij opgelegd werd, te geraken. Zelfs indien de mentaliteiten evolueren, blijft er nog veel te doen.
1-2 De meisjes trainen in het gouden licht van de vroege morgen. De motivatie is op het toppunt, de vreugde is voelbaar en het doel van emancipatie is bevestigd. Hout verzamelen, huishoudelijke taken uitvoeren: de families verwachten iets anders voor hun meisjes dan zich laten opvoeden of soms wat vrijetijdbesteding te hebben. « Wat de ouders hier wensen, is dat ze huwen, bij hun echtgenoot gaan wonen, kinderen krijgen », legt hun coach Rinky uit. De training die ze geeft, gaat verder dan enkele technische raadgevingen. » Ik wil dat ze beseffen dat ze onafhankelijke vrouwen kunnen worden en hun dromen verwezenlijken, indien zij het wensen ». Door ze bijna elke morgen te coachen, verdient deze tiener het geld om zichzelf studies van kwaliteit te kunnen betalen, wat haar ouders niet de middelen, noch de lust hebben haar te schenken.
3. De ouders van Rinky hebben zich voor haar nooit een ander horizon kunnen voorstellen dan het dorp. Haar vader, alcoholzuchtig en indolent, haar moeder ongeletterd en hardwerkend dachten haar tegen haar 14 uit te huwelijken. Dit was zonder rekening te houden met haar vastberadenheid en met het voetbal dat haar leven veranderd heeft. Het voetbalprogramma YUWA waaraan ze deelneemt, liet haar toe tot in Spanje, de V-S en Frankrijk te reizen, aan alle toernooien deel te nemen en van een opleiding als coach te genieten, op duizenden kilometers afstand van haar dorp Hutup. Hier moet ze niet meer, na de morgentraining, het water uit de waterput halen om zich te kunnen wassen. Ze trekt haar uniform aan en vertrekt daarna naar school.
1. Tijdens de lessen Engels, kletst Rinky met haar vriendinnen op een van de terrassen van de Yuwa school. Sindsdien is de jonge vrouw in haar examen van het laatste jaar van het secundair onderwijs geslagen en heeft een studiebeurs gekregen om ondernemersleadership en innovatie te studeren. Een rondtrekken universitaire cursus van vier jaar die ze in Spanje begonnen is en die ze elders in Europa, Amerika en Azië zal verder zetten.
2. De NGO’s Plan India en Child in Need Institute leunen zich op de sportieve impuls van de tieners om ze uit hun afzondering te halen, hun onafhankelijkheid te bevorderen, een positieve druk op te wekken en modellen te doen oprijzen. Ze organiseren wedstrijden tussen lokale ploegen en leveren uitrusting – shirts, schoenen, ballen enz. – voor ongeveer duizend speelsters: ze vormen ook de « opvoedingsparen » zodat ze voor de hele ploeg contactpersonen worden. « Alles wat ik leer wordt gedeeld », legt een van hen uit. Dat gaat van voeding tot ziektes, van de gezondheid en vruchtbaarheid tot de gevaren van vroegtijdige huwelijken.
3. De families, de buren, de vrienden waren soms ongerust, zelfs kritisch tegenover de speelsters. « En als een jongen jij van het goede pad afleidt? Wie gaat het huishouden doen, wanneer je aan het spelen bent? Je gaat toch niet buiten gekleed met een short »? Daarna kwamen de ouders en de mensen van de omgeving ze zien spelen, hebben ze aangemoedigd, ofwel nieuwsgierig ofwel als vurige supporters.
4. Rahil, middenveldspelster, snel en lenig ondanks epilepsieaanvallen die haar remmen, houdt van het spel en van de fysieke training evenals van de momenten van uitwisseling. Voetbal is een manier geworden om met haar medespelers van de streek van Khunti uit te wisselen, elkaar ondersteunen, zich in te lichten, te weten bij wie je terecht kan wanneer iets misloopt. « Kortom, zegt ze, zo beschikken wij over informatie over het leven!«
Rahil, die haar vader verloren had, is met haar moeder in het dorp dichtbij Khunti gebleven: in vergelijking met de rest van het land, worden de vrouwen hier minder in hun bewegingen belemmerd en ondergewaardeerd als in de tribale stammen, zelfs indien ze beperkt blijven tot huishoudelijke taken en van niet veel opvoeding kunnen genieten. « De mensen kunnen niet ophouden ons te discrimineren » zucht Rahil. « Maar vroeger was het nog erger. De mentaliteiten zijn stilaan aan het veranderen ».
