Deir JARIR , RAMALLAH

Claudie Salameh loopt heen en weer langs de zijlijn. Ze geeft instructies juicht toe, roept de hemel tot getuige toe. Op enkele meters afstand houdt Raja Hamdan haar hoofd vast en grijnst. De Friends school, die door de eerste getraind is heeft zojuist de match tegen Rabeha Teyab, die door de tweede getraind gewonnen en daardoor tot de volgende ronde van het tornooi, dat voor een tiental ploegen van tieners van Ramallah en omgeving georganiseerd werd, komt.

Aan de bal gewend, daar ze met haar broer speelde toen ze klein was, heeft Claudie Salameh beslist terug te komen om enkele extra’s in coaching te doen, boven haar werk in het importfamiliebedrijf. In het kamp van de tegenstanders, had Raja Hamdan alleen maar in de straten van Deir Jariur gespeeld, op enkele kilometers afstand van Ramallah. « Ik was het enige meisje. Maar dat heeft me niet bëindrukt. Ik was fier ». Sinds deze periode, heeft ze veel weg afgelegd, gevolgd door bijna vijftig Palestijnse meisjes. Ze stelde zich niet voor dat door periodes te openen voor het trainen van meisjes op het kleine terrein naast de moskee, ze zoveel enthousiasme zou wekken. « Wie zou dit verondersteld hebben, in dit kleine dorp van veehouders en landbouwers, van een maatschappij die als conservatief beschouwd wordt? » vraagt ze zich nog na drie jaar met verwondering af.

Volgens Claudie Salameh, « zonder de steun van de familie, is het onmogelijk ver te gaan, omdat zij je tegen de maatschappij verdedigt ». Nu dat zij het gezicht van het Palestijnse voetbal geworden is, werd ze bekritiseerd en uitgescholden. De steun van haar vader en van de geestelijke kaders hebben het eindelijk voor haar mogelijk gemaakt « de geestelijke muren te breken ». En zo, wordt vandaag stilaan aangenomen dat meisjes ook voetbal mogen spelen.

Op de Westelijke Jordaanoever zoals in de Gazastrook bestrijdt het voetbalspelen door meisjes, twee vrijheidsbeperkingen: de beperkingen die hen opgezet werden door de maatschappij, en degene die deel uitmaken van de Israëlische bezetting. « Hoewel het dagelijkse leven gekenmerkt wordt door de Checkpoint en de beperking van de vrijheid van beweging, is voetbal een uitvlucht », zegt Claudie Salameh. « Voetbal is ook een middel om van alles los te worden en de woede te laten uitbarsten ». Raja Hamdan gaat daarmee akkoord: « voetbal geeft een gevoel van vrijheid, maakt het mogelijk de controle te nemen op zijn eigen leven, op zijn beslissingen, op zijn bewegingen. Wij hebben de macht. Wij hebben rechten. We voelen ons normaal ». « Onze bevoegdheden worden onze wapens. Met de mijne mag ik tonen wie ik ben. Het is mijn verantwoordelijkheid », benadrukt Claudie Salamaeh.

De twee coaches hebben de verantwoordelijkheid genomen, wat ze alleen, of bijna alleen geleerd hebben over te maken. « Mijn grootste motivatie is de meisjes de opportuniteit te geven hun eigen persoonlijkheid te ontwikkelen », vat Raja Hamdan samen. « Voetbal maakt ons sterker in een maatschappij waar dit niet altijd aangenomen werd », voegt Claudie Salameh eraan toe.   

Kairi, de vader verzekerd, onder de blik van zijn dochter en van zijn twee kleindochters: « In deze familie, zullen ze allen aan sport toegang hebben »

1. Na het interscolaire toernooi van Ramallah, gaat Raja Hamdan  opnieuw achter het stuur van haar Mini zitten. De checkpoints die op de weg naar Deir door het Israëlische leger geplaatst werden, maken deel van haar dagelijkse omgeving.

2. en 3. Leila en Majdoleen spelen in de Palestijnse nationale ploeg U17. Daardoor hebben zij de gelegenheid « iets anders te zien en een ander beeld van Palestina in het buitenland te geven », in tegenstelling met de andere kinderen van haar ouderdom die nooit  op een andere grond gelopen hebben dan die van de Gazastrook.

4. « Voor mijn generatie was er niets. De mensen vermoedde niet dat meisjes voetbal konden spelen, tot dat er een eerste ploeg in Bethleem ontstond, en daarna gevolgd door andere op school », herinnert zich Claudie Salamaeh. Gezicht van het Palestijnse voetbal, heeft zij nu een einde aan haar internationale carrière gezet. Maar ze heeft de essentiële strengheid ervan niet vergeten wanneer ze haar pak van trainer aantrekt. « Ik heb vertrouwen in mijn speelsters, ik weet wat ze kunnen doen. Het is juist daarom dat ik hoge eisen aan hen stelt en dat ik ze altijd aanmoedig ».

1. De spelers van Friends School  wachten om het terrein binnen te kunnen. Op die dag zullen naar huis gaan met de gouden medaille. « Ik wil aan de ontwikkeling van de jonge spelers deelnemen en hun bieden waarvan ze niet genoten hebben », verklaart Claudie Salameh, hun coach.

2. Tijdens het interscolaire toernooi, dat in Ramallah  voor de jongeren tussen 13 en 17 georganiseerd werd, heeft de ploeg die door Raja Hamdan, Rabeha Teyab getraind was, de kwartfinale met de penalties gewonnen.

3 Khairi Hamdan heeft zijn dochter ondersteund wanneer ze de met het trainen in hun dorp Deir Jariri, begonnen is.  » In deze familie, zullen ze allen aan sport toegang hebben ».

4. In de kleedkamer, voor de finale, motiveert Claudie Salameh haar speelsters van de Friends school. « Wij zullen tot de gendersgelijkheid geraken, dankzij al deze kleine dingen die opgeteld worden » zegt ze.